Donni

Ég má til með að miðla þessum pistli sem félagi Össur setti á bloggsíðuna sína eftir ferð til Tógó í Afríku nýverið. Sum ykkar hafa eflaust lesið þetta og önnur heyrt af þessum pistli. Hér er á ferðinni slíkur texti og efni að engan lætur ósnortinn hvort sem viðkomandi ber gælunafnið Donni eður ei, eða er fæddur á kvennréttindadaginn 1953 líkt og Össur.

Grátur Dieudonné - gjafar Guðs
Ég sá Dieudonné fyrst þar sem hann lá sofandi í ferhyrndu svampfleti með aðra löppina upp á brúninni. Kolsvartur, hnykilbrúna, fullorðinslegur einsog lífsreyndur einsoghálfs árs strákur getur verið. Hann hafði svipsterkt afrískt andlit, og svolítið raunamædd augu. Hann rifaði aðeins í annað augað meðan hann var að vakna, sá mig og brá svo að sjá snjóhvítan gest að hann settist upp einsog fjöður, nuddaði á sér augun, og fór að gráta.

Þetta voru fyrstu kynni okkar Dieudonné sem þýðir Gjöf Guðs þegar ég kom á Spes niðrí Lóme. Ég tók hann í fangið, strauk á honum augabrýrnar einsog ég geri við Ingu mína, klóraði honum um bakið, og nuddaði á honum iljarnar og teygðu aðeins úr tánum hans svörtum og smáum. Honum fannst gott að liggja fast utan í maganum á mér, vildi ég héldi hendinni þétt utan um hann, og skríkti þegar ég klóraði honum í kollvikin þar sem örlitlir hrokknir lokkar skutust upp úr háu enni. Innan skamms var hann sofnaður í fangi mér við taktinn úr vestfirsku hjarta sem áreiðanlega hljómaði í eyrum hans einsog margra alda gamall trumbusláttur innan úr frumskóginum.

Ég kallaði hann Donna. Hann var með yngstu börnunum hjá okkur í Spes. Uppfrá því fóru allir krakkarnir að kalla hann Donna og fóstrurnar á Spes líka. Það er líklega það eina sem ég á í svörtu Afríku, nafnið á honum Donna litla. Þegar ég kvaddi hann í þetta skipti grét hann hástöfum, og staulaðist á litlum fótum sínum á eftir mér yfir grasflötina og út á mölina að hliðinu. Hjarta mitt bráðnaði, ég snéri við og tók hann aftur í fangið og hjúfraði hann að mér lengi dags.

Næst þegar ég kom lá hann í kös lítilla svartra stráka sem sváfu miðdegislúrinn á teppi í forsælu undir leikskýlinu á miðri flötinni. Í kringum þá voru þrjár litskrúðugar eðlur að leik. Ég þekkti hann ekki í hópnum. En Donni er kanski af ljónakyni og hafði andvara á sér einsog þau í svefninum. Kanski þekkti hann af mér lyktina. Minnsti strákurinn í hópnum reif sig að minnsta kosti upp úr kösinni og staulaðist til mín og ég þekkti Donna.
Upp frá þessu kom ég á hverjum degi aðallega til að hitta Donna minn. Í hvert skipti urðu fagnaðarfundir. Ég skammaðist mín pínulítið fyrir að alltaf þegar ég kom kölluðu hin börnin Donni, Donni og náðu í hann. Það var einsog þau sættu sig við að ég væri ekki að koma að heimsækja þau, heldur hann, og afgreiddu mig sem sérstakan vin Donna, einsog þau byggjust ekkert sérstaklega við að einhverjum einsog mér þætti líka vænt um þau. En það var ekki svo.

Alltaf skreiddist Donni upp í sömu stellinguna og sofnaði við vestfirskan hjarslátt. Ég kveið fyrir því að hitta hann í síðasta skiptið áður en ég fór frá Tógó. Ég stóð á jaðri grasflatarinnar og sá hann standa uppi á stéttinni fyrir framan tíguleg húsin í Spes. Donni, Donni kölluðu krakkarnir, og hann snéri sér hægt og virðulega við einsog aldinn afrískur höfðingi, og studdi annarri hendi á handriðið. Ég kom ekki, og hann tók ákvörðun. Steig í fyrsta skiptið varlega niður tröppuna, hrasaði, en hélt sér uppi, komst klakklaust niður, og hljóp í fyrsta skipti á ævinni yfir flötina með bleyjuna niðrum þétt lærin. Hann bókstaflega kastaði sér í fang mér.

Ég sat með hann í klukkutíma, og svo varð ég að fara. Hann grét djúpum gráti þegar ég fór, og Immaculae, forstöðukonan, reyndi að sefa þennan dimma afríska grát sem barst einsog ófullgerð hljómkviða úr iðrum frumskógarins þaðan sem rætur hans lágu. Ég hugsaði um hverskonar líf hann ætti fyrir höndum og hvernig honum reiddi af í stórum hópi foreldralausra barna þar sem hann var minnstur.

Grátur Dieudonné reif mig í hjartað og bergmálar einsog brimalda sem skellur inn í víðan sjávarhelli og heldur áfram að kastast á milli veggjanna og nær ekki að deyja út.

Hrúturinn kemur sterkur inn

Nú er Maríubarnið að hjálpa mér með bloggið. Byrja svo bráðum ef allt tekst vel.

Af okkur og fleira

Ég er núna á eftir að fara niður í Háskóla að skrá mig í annað mastersnám, hagnýta ritstjórn og útgáfustörf. Þetta er nýtt nám og mjög spennandi. Markmiðið er að vera komin með tvöfalda mastersgráðu um þrítugt. Kolli hefur góðfúslega gefið mér leyfi til að halda áfram á menntabrautinni og ætlar að vinna fyrir mér á meðan, eins og hann hefur gert undanfarin ár. Já, ég er vel gift...

Hafsteinn blómstrar í leikskólanum. Ég var í foreldraviðtali um daginn og hann fékk frábæra umsögn, málþroski góður, hann er félagslyndur og duglegur að leika sér, borðar vel o.s.frv. Leikskólakennarinn sagði samt að hann væri ekki búinn að átta sig á því að hann er strákur. Ég hefði einmitt nokkrum dögum áður verið að ræða þetta við Hafstein og samtalið var eitthvað á þessa leið:

M: Hafsteinn, ertu strákur?
H: (hlær) Neeeeei, ég er ekki strákur!
M: Ertu stelpa?
H: Neeeeei, (slær sér á brjóst) ég er Hafsteinn!

Hann er sko alveg með það á hreinu hver hann er! Svo var hann að leika sér með kubbana sína um daginn og sagði þá: „þetta er svartur, þetta er svartur, þetta er svartur... margir svartar!“ Gaman að þessu.

Í dag á hann Karl Sölvi afmæli, 15 ára, hvorki meira né minna. Mér skilst að hann sé orðinn stutthærður og hlakka mikið til að sjá!

Helga frænka

Ég geri svo sem ráð fyrir að fjölskyldan sé búin að frétta andlát Helgu frænku í Keflavík. Mér finnst þó full ástæða til að bloggað sé um þann viðburð á Akurgerðissíðunni. Helga frænka var mér kær og ég kveð hana full þakklætis fyrir allt sem hún var okkur Þór þegar við fluttum til Keflavíkur um árið.
Helga frænka kveður þennan heim, síðust systkina sinna fimm sem voru auk hennar Ásta, Stína, pabbi og Daddi. Amma átti auk þess tvíbura sem ég held að hafi dáið í fæðingu. Er þó ekki viss.
Bara svo þið vitið það kæru afkomendur, þá var Sigurbjörg amma okkar og langamma ykkar, fædd 14, júni eins og Þórður og Kristín hennar Siggu Jónu eða er það Sigurbjörg?, algjör engill hér á jörð, svo góð kona að leitun var að öðru eins og ég man að Valgerður amma sagði svo ég heyrði, lítil stelpa í sveitinni, að ef einhver færi í himnaríki, þá færi hún þangað.
Gaman væri að velta hér upp hvernig fæðingar og dánardagar fjölskyldunnar mætast, t.d. deyja bæði Jón afi og Daddi sama dag og Valgeir fæðist, 12. júlí, annar 1956 og hinn 1986 (held ég) og Jón afi fæddist 25. júli sama dag og Hulda hennar Stínu frænku dó og svo fram vegis. Það eru miklu fleiri svona dagar sem skarast. Langar að heyra meira um það.
Jæja ég læt þetta duga og kasta boltanum áfram inn í fjölskylduna.
Meir ættfæði, takk!

Solla stirða stígur fram

Sæl veriði öll sömul frændur og frænkur, flest fyrir sunnan og jafnvel í útlöndum. Venjulega er ég frænka ykkar, Álfeiður Una dóttir hans pabba míns og hennar mömmu minnar. En stundum er ég ákaflega dugleg í leikfimisæfingum, fer í splitt og spíkat og hvað þetta heitir nú allt saman. Þá er ég eins og hún Solla stirða, sem ég er mjög hrifin af. Þennan leikfimiáhuga á ég að rekja til afa Donna, sem er líka voðalega duglegur í leikfimisæfingum. Á öskudaginn, í leikskólanum mínum sem heitir Naustatjörn, var ég auðvitað Solla stirða allan daginn og gerði allar æfingarnar, en mikið var ég þreytt þegar deginum lauk og sofnaði í fanginu á henni mömmu minni. Venjulega sef ég í prinsessurúminu mínu sem hann afi Donni smíðaði fyrir hana Unu Helgu frænku mína og afi hennar prjónaði, eins og Una Helga sagði, þegar hún var lítil prinsessa. Ég hef erft svolítið af prinsessugenunum og leiðist ekki að vera prinsessa.

Jæja ég ætla nú ekki að hafa þetta lengra að sinni, vildi bara lofa ykkur að frétta af mér, því ég hef haft mjög gaman af því að sjá alla litlu frændur mína hér á síðunni og frétta af þeim.

Ykkar Álfheiður Una

Áskorun!

Um daginn var ég að tala við ónefnda konu í Espigerðinu í símann. Köllum hana bara HÓ. Við vorum sammála um að það vantaði meira líf hér inn á bloggið og ég skora því á alla að láta í sér heyra!

Hér hjá okkur gengur lífið sinn vanagang. Ég læri, eða hugsa um að ég verði nú að fara að læra, Kolbeinn vinnur og smíðar flugustöng í frístundum og Hafsteinn nýtur lífsins á leikskólanum sem aldrei fyrr. Í gærkvöldi þegar hann var að fara að sofa bað ég hann um að segja mér sögu og það stóð ekki á honum: „Einu sinni músin og stóra ljónið. Beit ljónið! Músin beit ljónið!“ Hann er efni í rithöfund, eða að minnsta kosti sagnamann, það er ég viss um.

Á öskudeginum var Hafsteinn svört hetja. Hann var svartklæddur, með svarta skikkju og rauðan linda um mittið með silfraðri ofurmennis-Z. Ég læt eina mynd fylgja með, en hún er svo dökk að búningurinn sést ekkert sérlega vel. Þið verðið bara að ímynda ykkur hversu glæsileg svarta hetjan var.